آیینه ملکان

آتش  انداخته   سودای  تو  در   خرمن   دل        

                                                         شده   آغشته   به   اندیشه   تو   د امن   دل

آنچه  آموخته ام  با  تو  خیالی   شده   است  

                                                           گشته بیگانه تر  از  پیش  به من این من  دل

 شده  تعریف   مجدد   به   من   آیات   وقار      

                                                           سر به دنیای  دگر  می کشد  این  مامن  دل

 سّر     پوشیده     ما     عالَم     اعجاز      بود  

                                                           گشته    وجدان   بشر    دایره    ایمن     دل

  جهل ترکیبی از اوصاف خبیث من و توست    

                                                            نفس   آزاد   ، شود  مظهر    اهریمن     دل

  نوری   احساس   تزلزل   نکند   چاره    کار      

                                                         هدف ار راست شود کشته شود  دشمن  دل

انتهای زندگی

درد   را   با  درد    شستم   در    هوای     زندگی

                                                          رفته ام  با  خون  دل   من  پا   به   پای   زندگی

همچو موش  است عمر من، این گربه دوران ببین       

                                                             می کند  بازی  ،   خورد  در   انتهای    زندگی

سخت   ایامی  شده  بر  عاشقان  ،  میخانه   کو    

                                                            رازها   گم   کرده ام   د ر  این  قضای   زندگی

خنده  را  بر  جای  اشکم   دیده ای  بر  این    لبم    

                                                           نقش   دیگر    کرده ام    با    اقتضای    زندگی

سالکان   کوی   یاریم   و   به   غایت     مضطرب 

                                                        عشق ها  گم  گشته  در   این   لابلای    زندگی

نی   نیم  ،  آهنگ   غمگین   از   نوایم      بشنوی   

                                                              نی ز من گوید  ز  حال  و  این   نوای   زندگی

گشته   دنیایی  عجیب  و مردمانش   بس   عجیب   

                                                            همچو مرغی  دل حزین،  اینک  همای   زندگی

داد   من   از   شهر  تن  در  حنجرم    نابود     شد   

                                                            انعکاس    غم   بر   آید    از    فضای    زندگی

پای   من   در   موکب   ره وار    نقصان      زمان   

                                                       گشته ام    مفهوم    کهنه     از    برای     زندگی

آن  عروس  شادی  اینک  بیوه   ذهن  من    است    

                                                          تا شنیدست  این  دلم   از   غم  صدای   زندگی

شد  پریشان   جمع   ما   دیگر   نمی بینم     شفیق    

                                                        سایه ها    گشتند    اینک     ره نمای     زندگی

جنگ  فکر  است   و  قمار   عاشقی   اینک  بگو   

                                                            نوریا    کو   ره   ،    رهاند    از   بلای   زندگی

ما  مختصر  از  جام   می   شوق    چشیدیم  

                                                                     از  گوشه  ابروی  تو  تا  عرش  رسیدیم

بر محفل   عشاق   به   صد   شوق   نشستیم     

                                                                    صد   نکته   ز   برنامه    دلدار    شنیدیم

شیرین   سخن   عشق   ز   دلدار   بر    آمد    

                                                                         یک لحضه  به  زیبایی  آن کار  ندیدیم

بس راه برون رفت از  آن  مخمصه ها  بود         

                                                                       منصور صفت ما  سر  این  دار  خریدیم

صد   معرکه   دیدیم   به   دیبای    حقیقت    

                                                                     از  دام  فلک   با   دل   خونبار   رهیدیم

از  کوی   دل   آرام   به   مستی   بگذشتیم  

                                                                      در   روز   عمل   پرده    پندار    دریدیم

صد   قافله   دشت   جنون   بدرقه   کردیم    

                                                                      بر این  گِل  خود  از  نفس  یار  دمیدیم

محتاج نگشتیم به  دربانی  این  حاکم  فانی   

                                                                   از   بام   فلک   با   پر  بشکسته   پریدیم

بس  زهد  کشیدیم  و  به  مطلب  نرسیدیم   

                                                                    با حلقه گیسوی   تو   از   دام   جهیدیم

تا  روی  تو  را  دیده   در  آیینه   دل   دید     

                                                                   ما چشم  خود  از  د امن  اغیار  کشیدیم

با   عشق   ز    بحران   شریعت     بگذشتیم 

                                                                    اینک  به  قرابات  حقیقت  که   سعیدیم

نوری    نشد    از    سفره     الطاف     منعم  

                                                                    جز  باقی   ایام  که   بر   وصل   دویدیم

             ما    مست    ز    خال     لب   لعل  شکرینیم   

                                                               جان   تا  به  لب  آید  به  تولای   همینیم

             یک جام  نه  صد جام  اگر  باده  بنوشیم      

                                                                 جز  صورت  زیبای   تو   در  جام  نبینیم

             صد گونه مرا در نظر آیی تو شب و روز        

                                                                  هر با ر  بسوزیم   و  دگر   بار   همانیم

             ما  را تو   چنان   عاشق  و  بیدل  بنمودی  

                                                                   هر لحظه ز هجر توکه  با  مرگ  قرینیم

             آرام   نما،  راحت   جان    دیده   ما    را     

                                                               با  طلعت   ماهت  که   به   کرار  کمینیم

             هر گونه تو خواهی شوم  ای  نو گل زیبا     

                                                              همواره   بر  آن    غمزه    جانانه    امینیم

             فر مانبر  رویای  تو  هستیم  در این  دهر    

                                                                عمریست که با درد  و الم ما که  عجینیم

             جز بر خم   ابروی   تو   ما   قبله   نداریم      

                                                                 ما   لنگر   صبریم   و  به   اصرار   وزینیم

             جز   موکب   شاهانه ی  تو  دیده    نبیند      

                                                              ما  بر  سر  سودای  تو  همواره   حصینیم

             در  کعبه  رویت   اگرم    دست   بر  آید       

                                                              تا    روز   قیامت    به   مناجات    نشینیم

             صد بار اگر جان به  لب  آید  به  هوایت        

                                                               چون  زنده شوم  عشق تو  را  بر  بگزینم

             نوری  تو  جفا  دیده   دهری  ز چه  نالی      

                                                             ما    جز    دل    غمدیده    عشاق   نبینیم

به قلم  زنده  بمان  ای   که   به   تن    می میری 

                                             باز کن از تن  خود  هر  غل  و  هر   زنجیری

صاف  باش   از   هوس   و    عالم    بالا   بنگر   

                                             تو   بر  این  چرخه   دوار    یقین   تفسیری

عالمان     مشعل     سوزان     جهانند      ولی

                                         بی  قلم  نسیت   به   فرموده یشان   تقریری

خوب  و بد   در گذرد ،   در  گذرِ   این  دوران   

                                          به قلم  داده   شود   از   همه شان  تصویری

خورده   سوگندِ   قلم   آن    ازل     بی   همتا

                                             ای   برادر   به    قلم    مستحق    تقدیری

افضل  از  خون شهید   است    همان    پاک  قلم

                                            که  دهد  در  عمل   زشت   دمی   تاخیری

جان  ز  تنگی   برهان   ،  وادی    عزت    پیما  

                                             به  قلم  ده  ،  ز  عمل   تازه ترین   تکثیری

هست  کن  نیست  به  اعجاز   قلم   نیک   صفت 

                                               تخم   دانش  بفکن  ،  خلق   نما  تحریری

شده شب  محو   به  تاریکی  خود   ،  سهل مکن 

                                             همتی تازه  بکن ،  تا  که   کنی   شبگیری

راه     هستی     بنما     تا      نشدی   افسانه   

                                               دل خود  پاک  بگردان  ز   چنین   تقصیری   

 کاهش  جان     نشود    گر    نکنی     نادانی  

                                                دامن    علم    مبراست  ز  هر    تزویری

نوری  احسان   قلم  نیست   به   جز   حرمت خق 

                                               دل  روشن    نپذیرد   به   زمان   تکدیری

  آیینه ملکان...